Przebieg badań
Przez osiem tygodni obserwowano 27 krów rasy SRB (czerwona szwedzka) oraz 29 holsztynów.
Pasza podstawowa dostępna była non–stop, natomiast pasza treściwa zadawana była indywidualnie w stacjach paszowych. Dój odbywał się trzy razy dziennie, o tej samej porze. Krowy zmieniały się w stadium cielności, wieku, numerze laktacji (od pierwszej do siódmej laktacji). W drodze do doju każdorazowo zapędzano jedną z krów do oddzielonego miejsca. Przez trzy minuty prezentowano jej różne przedmioty – niebieską piłkę do ćwiczeń, różowy parasol i niebieskobiałą torbę plastikową.
Pasza podstawowa dostępna była non–stop, natomiast pasza treściwa zadawana była indywidualnie w stacjach paszowych. Dój odbywał się trzy razy dziennie, o tej samej porze. Krowy zmieniały się w stadium cielności, wieku, numerze laktacji (od pierwszej do siódmej laktacji). W drodze do doju każdorazowo zapędzano jedną z krów do oddzielonego miejsca. Przez trzy minuty prezentowano jej różne przedmioty – niebieską piłkę do ćwiczeń, różowy parasol i niebieskobiałą torbę plastikową.
Jakie wyniki uzyskano?
Zaobserwowano, iż młode krowy ( SRB = 27,7 l +/- 0,6 l; holsztyny = 29,9 l +/- 0,8 l), które podczas doju więcej dreptały oraz spędzały więcej czasu na obserwowaniu stada i wydobywały więcej wokalizacji, produkowały mniej mleka od starszych krów. ( SRB = 34,1 l +/- 1,7 l; Holsztyny = 35,0 l – 1,4 l).
Czerwone szwedzkie dreptały w trakcie doju zasadniczo więcej od holsztynów. Natomiast wierzganie tylnymi nogami nie oddziaływało na wydajność mleka. Holsztyny były bardziej stałe w swoim wzorcu zachowań od czerwonych szwedzkich.
Źródło: Hedlund i Lovlie
